Po ciężkiej chorobie zmarła dziś Ewa Podleś, jedna z najwybitniejszych śpiewaczek operowych (kontralt), ceniona szczególnie za role w operach Rossiniego, Händla i Verdiego.
„Przede wszystkim kontralt, wbrew powszechnemu mniemaniu, nie jest głosem niższym niż alt. Kontralt jest głosem bardziej wszechstronnym i rozległym. Posiada w przeciwieństwie do krótkiego altu skalę ponad trzech oktaw. W dolnym rejestrze brzmi nisko i ciemno jak alt, lecz w górnym rejestrze, którego brak altowi, brzmi jak sopran. I jeszcze różnica podstawowa: kontralt, w przeciwieństwie do altu, musi mieć biegłość techniczną, czyli umiejętność szybkiego śpiewania, zwaną koloraturą. Altowi na ogół ta umiejętność nie jest potrzebna” – mówiła o swoim głosie w wywiadzie przeprowadzonym dla Onet.pl „Z takim głosem człowiek się rodzi. Nie można go ukształtować. To dar, który można jedynie szkolić i starać się go nie zmarnować” – dodała.
Artystka urodziła się w 1952 roku w Warszawie, tu ukończyła również Akademię Muzyczną w klasie śpiewu Aliny Bolechowskiej. Na scenie zadebiutowała w 1976 roku rolą Rozyny w „Cyruliku sewilskim” Rossiniego w Operze Warszawskiej.
Była laureatką 7. Międzynarodowego Konkursu im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie, jak również konkursów wokalnych w Atenach, Barcelonie, Genewie, Rio de Janeiro i Tuluzie.
W 1984 po raz pierwszy wystąpiła w Metropolitan Opera w Nowym Jorku w „Rinaldo” Händla, a w 1993 roku zadebiutowała na deskach mediolańskiej Teatro alla Scala (tytułowa rola w „Tankredzie” Rossiniego). Do Met powróciła w 2008 roku jako La Cieca w „Giocondzie” Ponchiellego.
Gościła na największych scenach operowych świata, m.in. w Seattle Opera, San Diego Opera, San Francisco Opera, Houston Grand Opera, Dallas Opera, Staatsoper Unter den Linden, Deutsche Oper Berlin, Gran Teatre del Liceu, Teatro Bellini, Teatro alla Scala, La Fenice, Teatro San Carlo, Opéra Bastille w Paryżu, Teatro Real w Madrycie, Metropolitan Opera oraz w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej.
Jej repertuar obejmował takie role jak m.in. La Cieca („Gioconda” Ponchiellego), Klitemnestra („Elektra” Straussa), Azucena („Trubadur” Verdiego), Cezar („Juliusz Cezar” Händla), Cyrus („Cyrus w Babilonii” Rossiniego), Tankred („Tankred” Rossiniego), Izabella („Włoszka w Algierze” Rossiniego), Markiza de Berkenfield („Córka pułku” Donizettiego), Księżna („Siostra Angelica” Pucciniego) , Mistress Quickly („Falstaff” Verdiego), Hrabina („Dama pikowa” Czajkowskiego), Madame de la Haltière („Kopciuszek” Masseneta), Jeżibaba („Rusałka” Dworzaka), Erda („Złoto Renu” i „Zygfryd” Wagnera), Babuleńka („Gracz” Prokofiewa).
W dorobku artystki są ponadto nagrania pieśni, jak i dzieł oratoryjnych i symfonicznych. Na estradzie często partnerował jej mąż, zmarły w listopadzie ubiegłego roku wybitny pianista Jerzy Marchwiński.
Jej nagrania uhonorowane zostały licznymi nagrodami, m.in. Diapason d’Or, Orphée d’Or, Preis der Deutschen Schallplatten Kritik, Grand Prix de l’Académie Française du Disque, kilkakrotnie Fryderyki.
Śpiewaczka otrzymała szereg nagród i wyróżnień, m.in: Dora Mavor Moore, „Gloria Artis”, „Złote Berło”, Nagrodę im. Andrzeja Hiolskiego, Nagrodę Fundacji Kościuszkowskiej, Medal Zasługi Prezydenta Rosji, Złoty Medal Fundacji Gran Teatre del Liceu w Barcelonie, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.
Classic FM Magazine uznał Ewę Podleś za jeden z 10 najlepszych głosów mezzosopranowych pierwszej dekady XXI wieku, a w ogólnoświatowym plebiscycie Operaarts.com artystka zaliczona została do grona 100 operowych legend ostatniego półwiecza.
Obszerna biografia artystki pt. Ewa Podleś – Contralto assoluto, autorstwa francuskiej pisarki Brigitte Cormier, wydana została przez Edition Symétrie we Francji i PWM w Polsce.
(opracowanie na podstawie culture.pl, wikipedia.org, teatrwielki.pl)
